Merauke, Shell pompstation, en Molukse band.

Ontspanning :

Eén keer in de week was er film. Meestal waren de films al tien keer Nieuw Guinea rond geweest. De kwaliteit was evenredig. De voorste rijen waren gereserveerd voor de "autoriteiten". Gezinsleden mochten ook komen. Begin 1960 had Corrie Bokken in Nederland een hit met "Milord", oorspronkelijk van Edith Piaf. Het was een zwoel, pikant nummer. Het ging over een man die naar een dame van lichte zeden ging. Dat liedje had een refrein waaraan een pauze voorafging en dat refrein was : "Voor mij ben jij milord, zo op en top een heer"etc. Vóór de filmvoorstelling werd dit nummer op een bandrecorder afgespeeld. Tijdens de pauze voor het refrein siste de hele zaal "Sssssssssssssst!", en als dan het refrein begon explodeerden de lieden. Ach, we waren met weinig tevreden.

Er kwamen vrijwel geen artiesten naar Merauke. Dat was véél te ver, en te moeilijk door de luchtverbinding. De grote groepen bleven liever in Hollandia en Biak. Volgens Peter heeft Max Tailleur in Merauke opgetreden. Die durfde het wel aan. Maar ja, hij was als moppentapper ( Sam en Moos ) alleen, en had géén attributen. Toen hij even voor de voorstelling door het doek gluurde, zag hij vooraan alleen maar gouden strepen- en galons. Zó wilde hij niet optreden. Hij werd aangekondigd, en het doek ging open, en daar stond Max. Hij hield zijn hand voor zijn ogen en zei dat het zó niet ging. "Ik kom voor mariniers, en niet voor goudhanen op de eerste rij. We beginnen opnieuw, en dan zitten er gewone mariniers op de eerste rij". Het doek ging weer dicht en hij keek gierend van het lachen door een kier, en warempel, het lukte ! Er was bij sommigen veel verontwaardiging, anderen gingen zelfs weg, maar Max had het voor elkaar. Men heeft genoten.

De meest populaire ontspanning was de voetbalcompetitie van Merauke. De kazerne had twee elftallen en als er geen patrouille weg was waren er meestal wel voldoende spelers. Het gebeurde wel dat iemand die 's morgens was teruggekomen van patrouille 's middags nog even moest voetballen. Hr.Ms.Luymes had twee elftallen, maar die konden alleen maar spelen als ze voor onderhoud lagen. Dan moesten ze veel spelen., maar met de nodige hoeveelheid bier ging dat best. Er speciaal voor binnenkomen was er niet bij. De al genoemde school in Kelapa Lima had eveneens twee elftallen. Dan waren er nog elftallen die uit de naburige kampongs kwamen. Er was één elftal dat te paard kwam. De spelers waren al niet groot, maar de paardjes waren nog kleiner. Tijdens een wedstrijd liepen de beestjes aan een lang touw te grazen in de omgeving. Toen op een dag werd bepaald dat iedereen in tenue en op schoenen moest spelen ontstonden er problemen: die schoenen hè. Na vijf minuten lagen de schoenen aan de kant en was het weer blote-voeten werk. Het toppunt van de competitie was de bekerfinale. Dan kwam alles wat autoriteit was in Merauke de wedstrijd bijwonen. iedereen kon zitten als tenminste je eigen zetel meebracht. We konden in de schaduw onder de klapperpalmen zitten. Dat was soms gevaarlijk want er kwam wel eens een kokosnoot naar beneden. Zelfs de apostolisch vicaris was aanwezig. Die droeg paarse sokken, en de aanwezige vrouwen zich maar afvragen waar hij zijn stopwol vandaan haalde. Meestal was de bekerfinale een Nederlands onderonsje : Mariniers tegen Luymes. Het eindresultaat was wisselend.

Zwemmen was in Merauke vrijwel onmogelijk. Er was wel een mooi strand bij Lampu Satu, maar de zee was smerig. Het  was trouwens een eind lopen naar Lampu Satu. Veel vrouwelijk schoon was er niet in Merauke, en als het er was werd het heel goed beschermd. Er waren wel wat roemruchte figuren als: "Vette Nel', "Anastasia", en "Striptease Mientje", maar dat was het.

In het weekend kon worden gejaagd op herten en kangaroes. Meestal gingen een paar man, o.a. chauffeur Ewout van Leeuwen, met een landrover de bush in en wachtten tot het avond was. In het licht van de koplampen van de auto was het niet moeilijk herten te schieten. Meestal werden alleen de achterbouten meegenomen. De benzine en patronen moesten worden betaald. Na terugkomst ging men eerst naar de Chinees om een paar achterbouten te verkopen teneinde de onkosten te dekken om er nog wat biertjes aan over te houden. De rest ging meestal naar de bottelier voor aanvulling van het rantsoen. De gezinnen werden evenemin vergeten. Voor een paar biertjes kwam er meestal wel een uitgebeende bout in het diepvriesvak van hun koelkasten terecht Er is zelfs eens een vliegtuig uit Hollandia gekomen om de nodige hertenbouten op te halen voor een feestje ! En in de koelcellen van de Hr.Ms.Luymes lagen de nodige reebouten voor eigen gebruik.

Wim Bergmans was een fervent natuurliefhebber. Hij koesterde allerlei beesten in een buitenterrarium, dat hij gemaakt had van een half ingegegraven oude aanhangwagen zonder bodem. Daar zat een krokodil in, en slangenhalsschildpadden uit de moerassen tussen de Mopaweg en de kust. Grote boomkikkers schetste hij, en kleurde ze later prachtig in. Het waren met recht plaatjes. Het buitenterrarium zag er trouwens ook heel mooi uit door de begroeiing en wat water. Maar ook voor hem kwam de tijd van repat. Voor 1 krokodil, 7 schildpadden en 1 pootloze hagedis ( lijkt op een slang ) had hij kistjes gemaakt die preces in een koffer pasten. Hij stond erop dat dat als cabinebagage mee mocht, en dat lukte. De maten pestten hen onderweg, door te beweren dat ze schildpadden hadden zien rondlopen in het vliegtuig. Alles is levend in Nederland aangekomen.

Vervolg pagina 11