Kamerklimplanten in het groot....

• Ononderbroken stompten we door achter de elkaar aflossende kompaslopers. In de achterhoede gleed iemand op zijn gezicht en sakkerde vloekend of we de trein nog moesten halen, maar er was geen genade en ieder zorgde dat hij bijbleef: wie verder dan twintig meter achterraakte, liep al risico de hele groep te verliezen en na honderd meter zou je elkaar nog nauwelijks hebben gehoord: de jungle dempt alle geluiden. Er leek geen eind aan te komen en na elk stuk dat iets draaglijker te lopen was, strafte de jungle ons met een uitzonderlijk glibberige en steile helling vol taaie struiken en wortels en doornige lianen. Slangen zagen we niet. Aanvankelijk keek iedereen scherp uit, maar met het zweet brandend in je ogen en de moeheid als lood in je benen slofte je tenslotte bijna mechanisch achter je voorman, onverschillig voor de venijnige zwarte mieren, nauwelijks nog stilstaand bij de grote griezels van spinnen, alleen nog een omweg makend voor nesten bijzonder venijnige wespen.

• Als ik hier die klimplanten ( een soort hedera ) zie, denk ik altijd weer aan mijn vrouw, " zei de luitenant opgewekt. ,, We hadden er thuis in de kamer in Holland zo een, veel scharriger natuurlijk, en voor we naar Nieuw-Guinea vertrokken, heeft mijn vrouw hemel en aarde bewogen om ze mee te nemen. Het sterft er hier van ! "

• Tenslotte begonnen we aan het kompas te twijfelen, verdachten sommige maats ervan, dat ze niet met dat ding konden omgaan en dat we in kringen waren rondgelopen.  Maar eindelijk werd de jungle toch minder dicht en bereikten we plekken, waar indertijd kennelijk kampongtuinen hadden gelegen en nu makkelijker secundair bos woekerde. We struikelden de zoveelste helling af en meenden ineens de zee te horen ! Toen we de baai zagen, leek het, of we plotseling in een hele nieuwe overzichtelijke wereld terechtkwamen:  je kon weer ver kijken, had ineens je gevoel voor afstand terug, voor afstand en richting. Kwart over elf in de ochtend was het: we hadden drie uur en een kwartier door het bos gesjouwd. Het was niet te geloven, goed drie uur maar. Later heb ik de afstand nagemeten op de kaart: in een hoog tempo, zonder rust, hadden we in die tijd nog geen.... vier kilometer afgelegd. Dat we slechts een paar honderd meter van het opgegeven einpunt terechtkwamen, was voor de groep beginnend kompaslopers lang niet gek.

• We trokken onze totaal doorzweette, kletsnatte spullen uit en doken als zeven Adams de zee in. Mensen, wat was dat verrukkelijk ! Er waren geen woorden voor, alleen maar oerkreten. Alles gleed van je af, alle vermoeidheid werd uit je body gezogen, alle zweet en zure boslucht spoelde uit je weg.

• Wat er boven ons hoofd hing op de eerste nachtelijke kompastocht door diezelfde jungle, wisten we toen nog niet.....

• Daarover binnenkort in het 2e gedeelte meer!!