Korps Mariniers

Manokwari

Kompaskoers 339

Niemand wist wat voor barre nacht we tegemoet gingen...

Tegen zeven uur 's avonds braken we op, weer in kleine groepjes. Als we schuin over het eiland liepen en nauwkeurig kompaskoers 179 aanhielden, zouden we aan het andere kant op de kust een klein bivakvuur vinden. Na vijf minuten had de jungle ons opgeslokt.

• Het was die middag op de noordpunt van ons eiland best uit te houden. Iedereen was in die baai het zweet en de stank van die zware kompaskoers door de jungle kwijtgeraakt, onze doorzwete plunje lag lekker te drogen en tegen twaalf uur kwam de landingsboot met de bevoorrading. Er werd groente schoongemaakt, hout gekapt voor een vuur, rijst gekookt en in een aparte pan bakten kleine gedroogde visjes in een heerlijk Indisch-heet sausje. Natuurlijk was het maar een mannetjeshuishouden en bij het schoonmaken van de kool hoorde ik de raadslachtige opmerking: ,, Niks weggooien, joh; ik ben vroeger konijn geweest."  Maar toen we allemaal ons etensblik voor ons hadden en aan onze rijsthap begonnen, at ik er mijn vingers bijna bij op, zo lekker!

 

Gebakken aardappels als zand in m'n ogen ?

• ,,Nou moet u niet denken, dat we het op elke patrouille zo hebben, hoor, meneer," kwam een marinier met een samenzweerdersstem naar me toe. ,, Dat doen ze nou alleen maar maar om u zand in de ogen te strooien. Neem nou gisteren. Toen hebt u in de officiersmess gegeten niet?  Wat hebt u daar nou gegeten?"  ,, Nou es kijken, wat was 't ook weer ? Ik herinner 't me eerlijk gezegd niet meer, maar het haalde het niet bij dit."  ,, Dan zal ik het u zeggen: gebakken aardappeltjes. Ben ik gek op, maar ..." en hier keek ie me diep in de ogen,  ,,met de hand op mijn hart, meneer, dat was de éérste keer zolang as wij hier zitten! Of nee, nou lieg ik... toen de kolonel kwam, kregen we ze ook."  ,, Zal ik dan maar niet bijtekenen; misschien raak je ze dan nog tegengegeten. Wat, hebben jullie nou vanochtend gehad, voor je vertrok?"  ,, Hagelslag, brood, koffie of thee en pap."  Nadat ik mijn ,,propagandamaaltijd" tot de laatste rijstkorrel had verorberd  en lui had uitgerust, ging ik wat liggen drijven in de baai, toen er een marinier langszij kwam, die me al watertrappend vroeg : ,, Hoe vond ú nou dat eten vanmiddag, meneer?''  ,, Hoezo?" hield ik me op de vlakte. ,,Hoezo?" zei hij verontwaardigd. ,, Maar dat is toch geen eten voor een beschaafd méns meneer!"  Hij keek me aan of ie het menu nog diezelfde dag voor de Verenigde Naties wou brengen, en vertelde me later iets kalmer, dat ze ook wel eens ,,behoorlijk eten" op een patrouille kregen.

 

 

Jodiumdans in het bos....... 

Tot zover het eten.....

• De laatste die aan tafel ging was de ,, ziekenpa " (hospitaalsoldaat). Hij had het bijzonder druk gehad. Tegen eventuele besmetting door bostyfus had iedereen namelijk de dag tevoren zijn uniform moeten spoelen in een bepaalde vloeistof, maar diverse knapen, die in zo'n geïmpregneerde plunje door het bos waren komen baggeren, hadden na een paar uur al een pracht van een rode hond. Nou kun je beter rode hond hebben dan bostyfus en ook in Indië hadden de meeste soldaten er wel eens last van, vooral met broeierig-heet kenteringsweer. Maar één knaap, wiens hele zitvlak was aangetast en die zich vakkundig liet beschilderen ( ,, nou een kleurenfoto, Hofwijk!") verdween dansend in het bos .

 

Van Karangoren tot Biakbuik......

• Er waren echter ook ernstiger huidaandoeningen. In geen enkel tropisch land heb ik zóveel horen klagen over zweren en ontstekingen. En alles werd toegeschreven aan de karang, het maleise woord voor koraal. Je kon er kiezen uit karangoren ( een ongevaarlijke maar pijnlijke ontsteking van de buitenste gehoorgang), ringworm ( ook wel ringpier genaamd ), karangzweren, apepokken, geïnfecteerde rodehond, geïnfecteerde beten van een heel klein vliegje, dat overal doorheen kon kruipen en afschuwelijke jeuk veroorzaakte, en nog allerlei ander lekkers. Op BIAK hadden ze nog een andere specialiteit, de Biakbuik, maar dat had meer met je ingewanden te maken. Voor bijna iedere militair was die karang het vervloekte symbool van alle ,, scharrigheden"( ook zo'n woord dat je overal hoorde; het betekende iets van miserabel armzalig ), die dit scharrige land je kon aandoen. En inderdaad schijnt het medisch vast te staan, dat koraal en ook het koraalstof iets met die vele infecties te maken hebben.  Ontkomen doe je er nergens aan, zeker niet op een eiland als BIAK, waar alles uit koraal is opgebouwd, tot de wegen en de startbanen toe, en waar iedereen als hij het over het eiland heeft, van ,, die scharrige karangbult"spreekt.

 

• Overigens zijn al die ontstekingen en aandoeningen meer lastig dan gevaarlijk en komt het nooit zover als bij dat Papoeajoch uit de kampong, waar we vlakbij bivakkeerden. Die had een diep ingevreten tropenzweer aan z'n been, zó afzichtelijk en zó walgelijk stinkend, dat een marinier opmerkte: ,, Nou, pa, haal nou maar je amputatiemes maar voor de dag, want dat wordt nooit meer iets... De ziekenpa smeerde er dikke zalf op en zei, dat het joch naar de polikliniek van de gouvernementsarts moest.

 

 Vorstverlet.....

• We lagen de namiddag te verdoen met het ,,bijwerken van ons  kleurenschema" ( algemeen Nieuwguinees voor zonnebaden ) en het leven was best uit te houden.  Een paar actievelingen hadden enkele boomstammen in de baai gesleept en hielden - tot aan hun schouders onder water, schrijlings op de stam - roeiwedstrijden. Hun enthousiasme galmde over de rimpelloze baai. Op het smalle, blakerende strand waren de gesprekken trager met lange, luie stilten. ,, Ik heb uitgerekend," peinsde er een hardop, ,, dat m'n grootverlof net in de winter valt. As 't een beetje wil, val ik dan meteen in het vorstverlet."

 

• ,,Vórstverlet? Hoe kom je dáár nou op? Waarom blijf je hier geen jaar langer, als je in de bouwvakken zit? Goud geld, jongen!" ,, Ik heb m'n buik vol van dit scharrige land." ,, Er is er anders laatst een gerepat ( de gangbare afkorting voor repatriëren ), die na een jaar extra nog zo'n negenduizend gulden mee naar huis nam." ,, Ach jongen, as ik dat wou, kon ik in m'n vrije uren ook zo aan de slag hier. Maar ik doe het niet en ik hoop, dat ik de eerste week in Holland al door m'n baas met vorstverlet word gestuurd."

vervolg, see, voir, see, pag. 2 t/m 6

even doorscrollen tot onder aan de pagina rechts ,   voor verder de andere pagina's.