,,Machtig"  Indië..

• Ondervoede knapen ben ik overigens niet tegen gekomen, al wordt uiteraard gekankerd op het eten. Soms terecht - zie vorige bladzijde- soms omdat het overschakelen op de rijsthap nogal wat moeite kost, ofschoon het gebrek aan verse aardappelen en dito groente dit proces toch moest vergemakkelijken. Veel opmerkingen over het eten herinnerde ik mij nog uit Indië; het gebrek aan verse groente en fruit stelt de foerage op sommige plaatsen in Nieuw-Guinea echter voor veel grotere problemen. Om dit alles aan den lijve mee te maken wilde ik ergens in Nieuw-Guinea zwetend en sakkerend de gewone dagelijkse routine meemaken en zuiver toevallig (Landmacht!) werd ik ingedeeld bij de driedaagse kompaskoers van de mariniers. Mijn grootste zorg: ik was volkomen ongetraind, had bovendien in een bliksemtempo juist Zuid-Afrika en Australië doorkruist ( tweemaal winter ) en tenslotte was ik al zoveel ouder dan indertijd in het ,, machtige" Indië, waar zoveel beroepsmilitairen, kankerend op het Nieuwguinese pokkenland, nog altijd de mond vol van hebben. Toen die sergeant-majoor me mijn schoenen ( maat 45 groot ) overhandigde zei hij: ,,Ik heb u nog eens mee gemaakt op een actie rond Soerabaja. Wat een tijd was dat, he?"

• Ik paste m'n trappers, kreeg een mariniersuniform, werd, terwijl men enigszins meesmuilde, uitgeleide gedaan en kreeg van aalmoezenier Andreoli nog de grijnslachende toezegging, dat hij mijn ,, stoffelijk overschot" op het eilandstrand zou komen ophalen. ,, Het lachen zal je op deze tocht echt wel vergaan,"zei de Kapitein.

      Geen poeha bij vertrek...

• Tegen zeven uur de andere ochtend zat ik met de troep in een landingsvaartuig; vijfendertig jonge knapen voor wie de in het ochtendlicht glanzende baai en de bergen op de achtergrond al lang niet nieuw meer waren. Ze waren na een basisopleiding van drie maanden naar Nieuw-Guinea vertrokken en hadden daar nu de helft van hun zestien weken tellende tropentraining achter de rug: bosvaardigheid, patrouille lopen, bivakkeren in de jungle, gevechtstactiek. Hun ,,eindexamen" zou bestaan uit een vijfdaagse bergpatrouille, waarbij ze onder behoorlijk zware gevechtsbepakking naar tweeëntwintighonderd  meter hoogte zouden klimmen, een tocht die alles van hun wilskracht en fysiek uithoudingsvermogen zou eisen. Daarna waren ze klaar voor hun eigenlijke diensttijd en konden dan in dit onherbergzame land overal worden in gezet.

• Het waren gewone miliciens( dienstplichtigen ) en zoals een van hen tegen mij zei: ,, Toen wíj weggingen, was er geen een staatssecretaris, die ons aan boord bracht. En geen poeha in de krant zoals bij de landmacht, die hier notabene maar precies één jaar hoeft te dienen! Wij zitten hier altijd nog 3 maanden langer en we doen dit al vanaf 1951. Heb je daar ooit één woord over gelezen? Man, ik word gewoon beroerd als ik aan al die drukte denk, die ze vorig jaar over de landmacht maakten. De hele regering kwam er aan te pas het krioelde van de dure jongens om de ,, Groote Beer ,, af te duwen in Holland. Weet u dat de eerste landmachtknapen nog géén vier maanden in Nieuw-Guinea zijn geweest?!!  Wat? Een luizige reis met de ,, Groote Beer,, de halve wereld rond, even aan Nieuw-Guinea snuiven, waar je overigens zo je neus vol van hebt, en toen gingen de heren alweer per vliegtuig naar huis..." Hij was er op een of andere manier trots op, dat zijn ,, mariniershap" zoveel zwaarder was.

   Laat ze maar aanmodderen...

• Vooruit zagen we het eiland, groen en romantisch. De jungle woekerde er tot bijna aan het water in een chaos van moerassig struikgewas, vloedbos en omgevallen rottend hout, maar er was een klein strandje. De baai was kristal helder en uit de blauw diepten rees het laatste koraalrif, een betoverende onderwaterwereld, waarin vissen rondzwommen in de onwaarschijnlijkste vormen en kleuren. Adembenemd mooi! Maar het landingsvaartuig brak met zijn woelig schroefwater de betovering en schoof er omzichig overheen. Omdat het hoogwater was, kwamen we praktisch droogvoets aan het strand. Het ging bijzonder vlot en geroutineerd en iedereen was opvallend zwijgzaam. Men keek naar het bos, dat ineens vlakbij was.

• Luitenant Kayzer nam het kader even apart; het waren allemaal mensen met Nieuw-Guinea- ervaring en de meesten waren al aan hun tweede term bezig. ,, Ieder neemt een stuk of zes manschappen, die onderweg allemaal een beurt krijgen in het kompas lezen. Laat ze maar aanmodderen: ze moeten het leren. Pas als ze meer dan honderdtachtig graden uit de koers raken, mag je ingrijpen. Ik start met de eerste groep, de tweede komt over twintig minuten enzovoort. Tot straks!"

verder,see,voir, pag. 5