Vervolg ooggetuigeverslag van Mach.1 Cor Aarts.

Dat de bemanning - en mariniers geen aanval hadden verwacht bleek wel uit het feit dat tussen de lopen van beide .50 mitraileurs een touwtje gespannen was om de "pendekken"  te drogen te hangen. Toen de stokers de knopen v/h touwtje losgetornd hadden, konden de mariniers  met de .50ers op de bommenwerper terugvuren die voor een 2e aanvalsvlucht naderde. De B25 bommenwerper vuurde met zijn .50 boordmitrailleurs op de LCPR. De twee mariniers ( Tinus Spaans en Andries de Waal) die achter de .50ers op de LCPR met hun ruggen tegen vaten benzine !!! aangeleund stonden vuurden terug, maar raakten beiden door inslagen- en scherven gewond. Ook matroos Hans vd Beuken die met een .30 mitrailleur vanaf het dak van de stuurhut vuurde, raakte gewond.

De B25, kennelijk toch wel geschrokken van deze tegenstand, keerde niet voor een 3e keer terug. Naderhand bleek, dat een Neptune van de MLD die in de buurt was, de achtervolging had ingezet.De aan boord zijnde bemanning- en mariniers stonden voor het dilemma wat te doen! Er was geen kader aan boord en de overgebleven zodiac stond al hangend in de davits aan bakboord in brand.

Gezien het ontploffingsgevaar door o.a de aan dek zijnde vaten benzine en munitie,bestemd voor de marinirers, werd besloten overboord tegaan en aan land te gaan. De Commandant en het overige kader waren inmiddels in de buurt van de LCPR gearriveerd, en er werd direct het bevel gegeven terug te gaan, om te kijken of de brand geblust kon worden en of het schip nog zeewaardig was. Dit vanwege het feit dat rondom in de heuvels infiltranten zaten, die inmiddels zeker geallarmeerd- en wakker geschud waren door het helse kabaal van de bommen- en schoten van mitrailleurs, die over de hele baai tegen de heuvels weerkaatsten. 

We konden de brand redelijk snel blussen, al bleek later dat de zijwand aan bakboordzijde nog doorsmeulde, en waardoor er naderhand gekke dingen gebeurden toen we wegvoeren. Daar er ook kogel(scherf)gaten onder de waterlijn geconstateerd waren die provisorisch waren gedicht, verzamelden we ons allemaal aan dek toen we wegvoeren.

In totaal telden we 64 inslagen waarvan 6 onder de waterlijn.Verder onplofte er enige munitie van mariniers benedendeks, die hun koppels op bed hadden liggen en die dicht tegen de nog smeulende zijwand aanlagen.

Onze Papoea-kok Sam had het er erg moelijk mee. Ik heb naderhand nooit meer een Papoea gezien die zo wit was als Sam. In opdracht van de Commandant ging hij benedendeks koffie zetten. Aan dek hoorden we dat hij daarvoor bezig was water op te pompen maar aan dat pompen kwam geen einde. Ik besloot daarom maar eens benedendeks te gaan om poolshoogte te nemen, want ik dacht dat het handpompje misschien stuk zou zijn. Dit was niet het geval, er bleek nl. een kogelgat in de fluitketel te zitten, en dat... had Sam niet in de gaten.

De schrik zat er in iedergeval goed in, en we waren dan ook blij verrast toen we na een uurtje varen de D817 Hr.Ms Utrecht konden begroeten die ons eerste hulp verleende terwijl de gewonden verder behandeld konden worden. Tevens konden de gaten onder de waterlijn, die we provisorisch gedicht hadden, beter hersteld worden.

Het verkregen ijsje was zeer welkom en werd door een ieder zeer prijs gesteld.

Daarna voeren we naar Sorong om de reparatie's uit te voeren die noodzakelijk waren.

Hans vd Beuken werd na het thuisvaren mijn zwager, en overleed enige jaren daarna op nog jonge leeftijd.

Tekst & foto's Cor Aarts, maart 2008

vervolg,see,voir,pag 4.