Privé-show,
Bovendien kan de president met de wapenschouw op het betwiste grondgebied zijn behoefte aan machtsvertoon ventileren. Modern uitgeruste para's, ronkende Herculesvliegtuigen, snelle fregatten. Dit is zijn privé-show en het eerste Indonesische tegenpunt in de grimmige prestigewedstrijd tussen het Merdekapaleis te Djakarta en het Binnenhof in Den Haag. O, hij heeft nog veel meer achter de hand.
Twaalf Toepolef-lange-afstandsmachines, wel tweehonderd Mig-jagers uit de Sovjetunie, een eskader B-25 Mitchells,vijf torpedojagers, zes onderzeeërs, drie eenheden Duitse ,, Schnellboote" en een kwart miljoen vrijwilligers. Het aantal eigen vliegers en marinemannen is weliswaar bij lang niet toereikend om al die buitenlandse toestellen en schepen te bemannen, maar het is een kniesoor die daarop let. En de Indonesische journalist die durft te schrijven dat er van al die tweehonderijftigduizend soldaten slechts drie divisies ( dertig tot vijftigduizend man ) voldoende getrainde para-commando's overbleven, gaat onmiddellijk achter slot en grendel. Zo'n journalist is een staatsgevaarlijk individu, dat afbreuk doet aan het nationale beleid en het bevrijdingsfeest van de vriend der goden. De schatkist is leeg, het voedsel schaars en textiel onbetaalbaar. Het land kwijnt weg. Maar de chef roept op zijn dure wereldreizen - overvloedige diners, fraaie fantasie-uniformen - pathetisch om méér land. ,, Irian van ons" - devalutie van de roepia - ,, Nieuwe landingen "- huilende moeders - ,, Dit jaar valt de beslissing "- handenwringende vaders - ,, De vrijwilligers stromen toe "- de jeugd lacht maar is niet blij.
Ze moeten excerceren en oefenen met bamboe geweren. Grote Broer Kijkt. Op het heilige, tempelrijke Bali (,, De ochtend van de wereld " noemde Jawaharlal Nehroe het eens ) jagen gillende jongens en krijsende meisje de stilte weg. Zij schieten op ballonnen, die door een van hun medesoldaten vastgehouden worden; waden met volle bepakking door stinkende moerassen en glijden als apen van boom tot boom. In de opleidingskampen, die over het gehele land verspreid zijn, oefenen, vuren, springen, klimmen en vechten de jonge mannen en vrouwen. De studenten en kantoorbedienden, de landbouwers en ambachtslieden, de toekomstige vaders en moeders.
Ze leren hun geweren blindelings demonteren en krijgen les in de geniepigste trucs die het oorlogsstiel kent. Lange marsen, nachtoefeningen, bivak, wapenleer, discipline, uithoudingsvermogen, guerillatactiek. Zij moeten klaargestoomd worden voor de inzet in West -Papoea.
Over hun tegenstanders hoort men weinig. De officiële voorlichtingsdiensten van Nederland hullen zich in stilzwijgen over de kwaliteit en kwantiteit van de op Nieuw-Guinea gelegerde eenheden en reservetroepen. Ze geven geen cijfers. Noch commentaar. Volgens oudvaderlands recept.
Dat hoeft ook niet. Als de Indonesische infiltranten er maar goed van doordrongen zijn dat er ten noorden van Australië een stel Hollandse jongens op hen zit te wachten. En als die eenmaal loskomen, dan gaan ze voor niemand meer opzij. Zelfs niet voor ingenieur Soekarno. ,, Het zijn " zoals een overste van de marine zei, ,, dezelfde kerels als driehonder jaar geleden. 'n Beste hap meneer ! "
